streszczenie:        Rzepak jest rośliną o bardzo wysokich wymaganiach pokarmowych i nawozowych.Wymaga on terminowego siewu, optymalnego odczynu gleby i starannej jej uprawy oraz pełnej ochrony chemicznej. W efekcie koszty wytwarzania nasion są stosunkowo wysokie, co jest główną przeszkodą w zwiększeniu powierzchni uprawy tej rośliny.
       Zmniejszenie kosztów jednostkowych uprawy rzepaku można uzyskać m.in. poprzez zastosowanie wapna odpadowego zawierającego siarkę oraz osadów ściekowych będących źródłem substancji organicznej i wielu niezbędnych składników pokarmowych. Obniżenie tych kosztów wymaga także zastosowania kompleksowej uprawy oraz zmian organizacyjnych przez wykorzystanie i adaptację lokalnej bazy podczs skupu, suszenia i przechowywania nasion. W efekcie tych działań można będzie zwiększyć areał uprawy rzepaku i znaczną część surowca przeznaczyć na produkty przemysłowe w tym na nośnik energii do napędu silników wysokoprężnych. Rozwojowi produkcji biopaliw powinny służyć odpowiednie regulacje prawno-finansowe, dopracowanie technologii, organizacji produkcji oraz zbytu w tym również produktów ubocznych.
       W ocenie zasadności produkcji nośników energii z surowców pochodzenia roślinnego, należy brać pod uwagę nie tylko efekty bezpośrednie, ale i skutki natury gospodarczej, społecznej i ekologicznej. Ponadto niezwykle istotnym jest poszukiwanie, weryfikowanie w warunkach praktycznych i wdrażanie rozwiązań poprawiających efektywność produkcji, jak i jakości biopaliw, gdyż jest to jedyna droga dla zapewnienia ich konkurencyjności w stosunku do paliw tradycyjnych. Z tych powodów należy dążyć do optymalizacji systemu wytwarzania biopaliwa z rzepaku, z uwzględnieniem ochrony środowiska oraz zasad inżynierii procesów rolniczych.
       W warunkach glebowo-klimatycznych naszego kraju, rzepak ma realne znaczenie jako surowiec nadający się do przetwarzania na produkty przemysłowe,w tym na nośnik energii do napędu silników wysokoprężnych. Szansą na realizację produkcji biopaliwa jest zmniejszenie nakładów na agrotechnikę przy produkcji nasion rzepaku, zmiany organizacyjne przez wykorzystanie i adaptację lokalnej bazy, jak również doskonalenie rozwiązań technologicznych podczas skupu,suszenia i przechowywania.
       Mając na uwadze powyższe realia należy sądzić, że wzrost produkcji rzepaku,który zrównoważy zapotrzebowanie na surowiec niezbędny dla celów paliwowych, jak i spożywczych może być możliwy jedynie poprzez maksymalne ograniczenie kosztów jego produkcji. Działania te powinny obejmować wszystkie elementy produkcji od zasiewu do przerobu.