streszczenie: Określono wpływ zróżnicowanych dawek azotu wprowadzonych do gleby w osadach ściekowych oraz nawożenia mineralnego na zawartość i pobranie metali ciężkich przez wierzbę krzewiastą (Salix viminalis). W doświadczeniu polowym uprawiano wierzbę na obiektach nawożonych osadami ściekowymi w dawkach odpowiadających wprowadzeniu do gleby 100, 150, i 200 kg N∙ha-1 z uzupełniającym nawożeniem potasem. Ponadto wydzielono obiekt nawożony mocznikiem w dawce 150 kg N∙ha-1 i PK, tak aby stosunek N:P:K wynosił 1:0,35:1. Zawartość ołowiu, kadmu, chromu, miedzi, cynku i niklu w pędach wierzby uprawianej na obiektach nawożonych osadami ściekowymi na ogół była największa po zastosowaniu największej dawki tego osadu (200 kg N•ha-1). Tylko zawartość niklu w uzyskanej biomasie była istotnie największa po zastosowaniu osadu w dawce wprowadzającej 150 kg N•ha-1, a ilość chromu w badanych pędach była zbliżona. Zawartość badanych metali ciężkich w pędach wierzby nawożonej mocznikiem najczęściej była zbliżona do ich najwyższych ilości w biomasie zbieranej z obiektów nawożonych osadem ściekowym. Ilość metali ciężkich pobrana przez wierzbę ogółem w ciągu 3 lat doświadczenia była najczęściej największa na obiektach nawożonych najwyższą dawką osadu ściekowego (200 kg N•ha-1). Najwięcej tych pierwiastków pobrała wierzba uprawiana w II roku, a najmniej w I roku po założeniu plantacji.